花谢花飞花满天,红消香断有谁怜?《葬花诗》
花谢花飞花满天,红消香断有谁怜?
游丝软系飘春榭,落絮轻沾扑绣帘。
闺中女儿惜春暮,烦恼满怀无释处,
手把花锄出绣闺,忍踏落花来复去。
柳丝榆荚自芳香,不管桃飘与李飞。
学生下一年能再发,下一年闺中知有谁?
三月香巢已垒成,梁间燕子太无情!
下一年花发虽可啄,却不道人去梁空巢也倾。
一年三百六十日,风刀霜剑严相逼,
明媚鲜妍能何时,一朝飘流难寻找。
花开易见遭难寻,阶前闷杀葬花人,
独倚花锄泪暗洒,洒上空枝见血痕。
杜鹃无语正傍晚,荷锄归去掩重门。
青灯照壁人初睡,冷雨敲窗被未温。
怪奴底事倍伤神,半为怜春半恼春:
怜春忽至恼忽去,至又无言去不闻。
昨宵庭外悲歌发,知是花魂与鸟魂?
花魂鸟魂总难留,鸟自无言花自羞。
愿奴胁下生双翼,随花飞到天止境。
天止境,何处有香丘?
未若锦囊收艳骨,一抔净土掩风流。
质本洁来还洁去,强于污淖陷渠沟。
尔今死去侬收葬,未卜侬身何日丧?
侬今葬花人笑痴,他年葬侬知是谁?
试看春残花渐落,就是美女老死时。
一朝春尽美女老,花落人亡两不知!
今日读朗读者3时,遽然遇到了红楼中对黛玉和宝玉两人相遇场景的描绘。
这两人如同是在梦中见过,如同冥冥之中的注定。
宝玉看罢,因笑道:“这个小妹我曾见过的。”早年梦中见过的人,成了终身的顾虑。
很怅惘,到如今我还没有无缺的读一遍红楼,也只能在四分五裂的前段中逐渐知道红楼,逐渐晓得其间的人和事,逐渐懂得他们的情感。
所以我就简略记载一下对黛玉的情感和认知。
一个温柔如水的女子,有着蹙眉,有些懦弱,有些感时伤神,有些怅然命运。一个明媚的日子,偏偏满地落花。花凋谢,有谁怜?唯有与花相同命运的黛玉,带着锄头,俯身捡起片片落花。
有些被捡起在怀中,有些随流水远去。捧起一抔土,扬起一捧落花。只是不晓得在埋葬的时分,是落花?仍是一颗惆怅的心?
凋谢成泥碾作尘,化为养料供养新一
轮的花木,是落花究竟归宿。而黛玉呢?
魂兮归去,她究竟,是要到那个归于她的当地。那个当地有诗,有梦,有爱,有心心念念的顾虑。